Dokładna nazwa to "O samba" pochodząca z języka brazylijskiego i portugalskiego.

Pierwszą formą samby był taniec "w kółko", a zapoczątkowali go Murzyni ze szczepu Bantu.
Narodowy taniec Brazylii, na ogół kojarzony z karnawałem w Rio de Janerio, pojawił się po raz pierwszy
w Europie w roku 1914 i zyskał wtedy krótkotrwałe powodzenie.

Dopiero po II wojnie światowej nastąpił trwający do dziś powrót popularności samby.
Jest to taniec progresywny, ruchowo - przestrzenny.

Posiada kilka charakterystycznych cech:
- pierwsza to sprężynujący "rezonujący" ruch ciała (bouncing movement), zyskiwany przez zginanie
i prostowanie kolan i w efekcie uzyskiwany ruch ciała w górę i w dół (akcja ta występuje w figurach podstawowych).
- kolejną cechą jest wahadłowy ruch ciała stosowany w niektórych figurach, a także ruch bioder, które wysuwa
się do przodu i do tyłu.

Samba ma charakter skoczny, jest tańcem szybkim, wykonywanym przy melodyjnej muzyce.

Taniec powstał w Ameryce z onestep i rag.

W 1914 roku zaprezentowano go w Anglii. Jest to szybka odmiana fokstrota.
Od tancerzy wymaga się ruchów dynamicznych, prawie dwukrotnie szybszych niż w fokstrocie.

Styl i charakter tańca zaproponowano na kongresie nauczycieli tańca w 1924 r.
Symbolizować może młodych ludzi poprzez podskoki, kroki biegane, szybkie zmiany kierunku,
figury obrotowe i progresywne. Wymaga dobrego przygotowania kondycyjnego zakończenie
prezentacji tańców standardowych.

Wykonuje się go w tempie 50-52 takty na minutę. Jest to tempo bardzo szybkie, dlatego
też nazwano ten taniec quickstep - "szybki krok".

Foxtrot to angielskie określenie oznaczające krok lisa.
Bardzo modny na początku naszego wieku. Wykonywany bardzo dowolnie, nie mający ustalonych reguł.
Gdy aktor Harry Fox wprowadził w swoim zespole kroki "kłusujące", a nauczyciele go "wygładzili",
zyskał swój styl i charakter. Taniec ten odróżnia chłopca od mężczyzny.
Obserwując tancerzy, odnosi się wrażenie gładkości i pewności ruchu.

Jest typowym tańcem angielskim i wymieniany jest jako najtrudniejszy taniec standardowy,
chociaż bazuje na podstawowych figurach chodzenia. Większość figur wykonuje się po skosach i łukach
z ciągle zmieniającymi się kontrami ciała tancerzy (ustawienie linii barków w stosunku do kończyn dolnych).

Charakterem swym symbolizuje parę małżeńską po wielu szczęśliwie przeżytych latach.

Romantyczny jak walc angielski, jest dwa razy szybciej tańczony.

Kroki wykonuje się równym wirującym ruchem. W walcu wiedeńskim nie wykonuje się wielu figur.
Od tancerzy wymaga się dużej elastyczności ruchów utrzymanych w jednakowym, dość szybkim tempie.

Po raz pierwszy walca wiedeńskiego tańczono w 1815 roku, podczas odbywania się Kongresu Wiedeńskiego.
Od tego momentu Wiedeń stał się stolicą tego tańca. Wzrost popularności i upowszechnienie walca wiedeńskiego
zawdzięczamy twórczości Johanna Strausa.
Powszechnie uważa się, że poprzez jego udaną muzykę zapoczątkowano rozwój tańca towarzyskiego w Europie.

Na początku XIX wieku w Europie ukształtowały się dwa typy walca - Francuski i Niemiecki.
Formy taneczne walca wiedeńskiego kształtowały się w długim okresie. Ulegały przeobrażeniom z powodu
stosowania różnych temp muzycznych. Podział rytmiczny nie zawsze był równy.

Obecnie na turniejach tańczy się go w równym podziale czasowym na "trzy pas" obrotami w prawo i w lewo,
wirując dookoła sali oraz na "dwa pas", tzw. Linksflekerl i Rechtsflekerl.
Rytm kroków walca jest miarowy. W walcu na "trzy pas" wykonuje się trzy kroki, przy czym krok trzeci jest
krokiem dosuwanym, zakończonym złączeniem obu stóp razem. Para tańczy taniec w ścisłym objęciu.